Czym jest ADHD?

Wstęp

Witamy na blogu poradni Senso Senso, miejscu, gdzie dzielimy się naszą wiedzą i doświadczeniem dotyczącym różnych aspektów zdrowia psychicznego.

Rozpoczynamy serię artykułów poświęconą jednemu z często niezrozumiałych i źle diagnozowanych zaburzeń – ADHD, czyli zespołu nadpobudliwości psychoruchowej.

Celem tej serii jest rozwianie mitów, dostarczenie rzetelnych informacji i wsparcie zarówno osób dotkniętych tym zaburzeniem, jak i ich bliskich.

W pierwszym artykule skupimy się na podstawach.

Zespół nadpobudliwości psychoruchowej, w skrócie ADHD (od angielskiego terminu attention deficit hyperactivity disorder), to złożone zaburzenie neurobiologiczne, które wpływa na zdolność do koncentracji, kontrolowania impulsów oraz na zachowanie nadmiernej aktywności ruchowej.

Pierwsze symptomy ADHD można dostrzec dość wcześnie – zazwyczaj przed ukończeniem przez dziecko 5. roku życia. Zauważymy wtedy, że dziecko nie jest wytrwałe w tym, co robi, szybko się nudzi nowym zajęciem czy zabawką. Zaczyna wykonywanie kilku czynności naraz i żadnej z nich nie kończy.

Jednak najczęściej ADHD jest rozpoznawane u dzieci między 6. a 9. rokiem życia, co wiąże się z faktem pójścia do szkoły, gdzie problem szybko się ujawnia. Częstość tego schorzenia maleje z wiekiem, jednak niektóre cechy zespołu nadpobudliwości psychoruchowej mogą utrzymywać się nawet po osiągnięciu dorosłości.

Choć ADHD występuje częściej u chłopców, należy podkreślić, że zespół nadpobudliwości psychoruchowej dotyczy w podobnym stopniu dziewczynek. Jednak o ile u chłopców z reguły dominują objawy nadpobudliwości, u dziewczynek przeważają zaburzenia koncentracji, przez co bywają one błędnie diagnozowane.

Symptomy ADHD mogą się różnić w zależności od osoby i można je podzielić na trzy główne kategorie.

Zaburzenia uwagi np. trudności z koncentracją, zapominanie o zadaniach, łatwe rozpraszanie się, problemy z organizacją zadań, unikanie lub opóźnianie rozpoczęcia zadań wymagających dłuższego wysiłku umysłowego.
Hiperaktywność np. niezdolność do siedzenia w miejscu, bieganie lub wspinanie się w sytuacjach, w których jest to nieodpowiednie, przerywanie innym, odpoczynek w ciszy sprawia trudność.
Nadmierna impulsywność np. brak cierpliwości, trudności w oczekiwaniu na swoją kolej, przerywanie innym, działanie bez zastanowienia.

Przyczyny ADHD nie są do końca znane, ale uważa się, że kluczową rolę mogą odgrywać czynniki genetyczne, środowiskowe oraz zaburzenia w funkcjonowaniu pewnych obszarów mózgu.

Nieleczone ADHD prowadzi do rozwoju problemów emocjonalnych, trudności w funkcjonowaniu społecznym, obniżenia osiągnięć w nauce, oraz problemów w kontaktach z rówieśnikami.

Diagnoza ADHD jest stawiana na podstawie obserwacji zachowania, wywiadach z pacjentem, rodzicami lub opiekunami i nauczycielami, oraz ocenie klinicznej, często przy pomocy specjalistycznych narzędzi diagnostycznych.

Istnieją różne metody leczenia ADHD, takie jak: terapia behawioralna, Trening Umiejętności Społecznych (TUS), leki.

Dodatkowo, interwencje edukacyjne, strategie radzenia sobie życiu codziennym, wsparcie społeczne oraz zdrowy styl życia również odgrywają ważną rolę w zarządzaniu objawami ADHD.

Podsumowanie

Mamy nadzieję, że ten artykuł był dla Państwa źródłem cennych informacji na temat ADHD.

Diagnozowanie i leczenie tego zaburzenia wymaga kompleksowego podejścia i współpracy wielu specjalistów. Pamiętajmy, że każdy przypadek ADHD jest unikalny, a zrozumienie i wsparcie otoczenia są kluczowe dla poprawy jakości życia osób z tym zaburzeniem.

Zachęcamy do śledzenia naszego bloga, gdzie w kolejnych artykułach będziemy zgłębiać różne aspekty ADHD, odpowiadać na pytania i rozwiewać wątpliwości.

—

Zastanawiasz się czy Ty lub ktoś w Twojej rodzinie może cierpieć na ADHD? Zadbaj o diagnozę ADHD oraz profesjonalną terapię ADHD w Senso Senso.

—